در آن زمان جک استراو نامه همراهی نمایندگان مجلس ششم را به همراه داشت که اعلام آمادگی کرده بودند برای تعلیق فعالیت های هسته ای طرح سه فوریتی دهند!

پاییز 82 تا پاییز 83، در حالی که تمام تأسیسات هسته ای ایران پلمپ بود، به مذاکرات بیهوده با طرف های اروپایی گذشت و در هر نشست فصلی شورای حکام ایران تهدید می شد که در صورت کمترین سرپیچی از توافق نامه سعدآباد پرونده ایران به شورای امنیت خواهد رفت.

پاییز 83 نتیجه مذاکرات طولانی حسن روحانی و یارانش، ناصری و موسویان در پاریس، برلین، مسکو و تهران، به امضای توافقنامه ای منجر شد که بر اساس آن یک بسته پیشنهادی به ایران ارائه می شد و در عوض ایران به جامعه جهانی می پیوست! و تمام فعالیتهای هسته ای معلق و تعطیل باقی ماند.

با نزدیک شدن به پایان دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی، غرب به اطلاع مذاکره کنندگان ایرانی که مشغول فعالیت در یک ستاد انتخاباتی بودند، رساند که تمام مذاکرات تا پایان انتخابات معلق می ماند. هر چند تیم مذاکره کننده ایرانی قول همکاری پیشاپیش برای پیروزی کاندیدای دلخواهش را از اروپا و آمریکا گرفت.

در بهار 84 رقابت های گرم انتخاباتی شروع شده بود. مصطفی معین کاندیدای تندروهای مشارکت و مجاهدین انقلاب با شادمانی از ادامه تعلیق غنی سازی دم می زد! اطرافیان هاشمی رفسنجانی مشغول ارسال سیگنال های مثبت از طریق دیگر وفاداران در سفارت های ایران در اروپا همچون محمد حسین عادلی بودند. سایر کاندیداها هم یا موضع خاصی نداشتند و یا دست تسلیم در برابر عملکرد ناشایست تیم سابق هسته ای بالا برده بودند!

اما در این میان دو کاندیدا موضعی متفاوت داشتند؛ علی لاریجانی تعلیق را با مثال دادن درّ گرانبها در برابر آب نبات به سخره می گرفت و احمدی نژاد بر توانمندی داخلی تاکید می کرد. او چشم داشتن به بیرون از کشور را تقبیح می کرد و از شکستن تعلیق سخن می گفت.

در سوم تیر 84 احمدی نژاد پیروز شد و مشخص شد که اراده عمومی ایرانیان از دیپلماسی تسلیم و تحقیر که از سوی دولت اصلاحات پی گیری می شد، بیزار است. احمدی نژاد در اولین کنفرانس خبری اعلام کرد: غرب باید از برج عاج پایین بیاید و به ملت ایران احترام بگذارد.

2- در اولین روزها پس از انتخاب احمدی نژاد، رهبر انقلاب، «هاشمی رفسنجانی»، «محمد خاتمی»، «حسن روحانی» و «میرحسین موسوی» را فرا خواندند و تصمیم نظام در دوران احمدی نژاد مبنی بر مقاومت در برابر زیاده خواهی غرب را به آنان ابلاغ کردند.

اولین قدم فک پلمپ مرکز یو.سی.اف اصفهان بود اما مقاومت طرفداران دیپلماسی تسلیم ادامه داشت؛ قرار بر این شد تا پیش از تنفیذ احمدی نژاد تأسیسات UCF که برای تامین نظر غرب تعطیل شده بود، بازگشایی شود اما دستگاه سیاست خارجی دولت وقت روز به روز این تصمیم را به تاخیر انداخت تا سیگنال هایی مبنی بر تزلزل «تصمیم مقاومت» به خارج از کشور ارسال شود. هر چند نهایتاً اصرار احمدی نژاد و تأیید رهبر انقلاب سبب شد تا 2 روز پیش از تفیذ حکم رئیس جمهور جدید،  تاسیسات اصفهان بازگشایی شود.

گفته می شود، مسئول وقت پرونده هسته ای در آن زمان اظهار داشته بود: در صورت فک پلمپ اصفهان، آمریکا در 48 ساعت ایران را بمباران خواهد کرد.

در طرف دیگر ماجرا، «تصمیم مقاومت» و کمرنگ شدن نقش تروئیکای اروپا سبب شد، تا کم کم در برخی کشورها این گمانه به وجود آید که می توانند با پادرمیانی در پرونده هسته ای ایران، جایگاه بهتری از حیث بین المللی برای خود کسب کنند. آفریقای جنوبی اولین این کشورها بود. پیشنهاد آفریقای جنوبی مبنی بر ادامه تعلیق و آغاز گفتگوهای جدید به تهران رسید. خاتمی و حسن روحانی به احمدی نژاد نوشتند: جا دارد به پیشنهاد مشفقانه آقای تامبو امبکی توجه شود، هر چند پاسخ احمدی نژاد منفی بود. ریشه این جواب منفی، در تغییر رویکرد از خارج به داخل بود.

3-  احمدی نژاد در شهریور84 به عنوان یک رئیس جمهور ناشناخته به نشست عمومی سازمان ملل رفت. او در در نیویورک دعای فرج خواند و پیشنهاد تشکیل کنیسرسیوم هسته ای در خاک ایران را داد.

همزمان، علی لاریجانی (که از سوی رئیس جمهور به عنوان دبیر شورایعالی امنیت ملی منصوب شده بود) تهدیدهای غرب برای فرستادن پرونده هسته ای ایران از آژانس به شورای امنیت را به مضحکه گرفت و گفت: غربی ها خیال نکنند با نشان دادن لولوی شورای امنیت ایران رو به قبله دراز می کشد!

این جمله لاریجانی یک معنای کلیدی داشت: دیگر تهدید با ابزار شورای امنیت کارایی ندارد. در حالیکه پیش از این، حتی راه اندازی 20 سانتریفیوژ به صورت آزمایشی، با تهدید ارجاع پرونده هسته ای به شورای امنیت روبرو بود اما در دوران جدید قرار بر این شد که ایران به دانش هسته ای دست یابد و تاسیسات هسته ای یکی پس از دیگری راه اندازی شود.

در بهمن 84 و پس از اندکی کش و قوس، با فشار آمریکا و با رأی اکثریت کشورهای غربی، در حالی که غیرمتعهدها رأی ممتنع دادند، شورای حکام پرونده ایران را به شورای امنیت فرستاد. پاسخ تهران بازگشایی تاسیسات نطنز و اراک بود.

همچنین بازتاب گزارش شورای حکام در سفرهای استانی رئیس جمهور نمود پیدا کرد. کم کم شعار« انرژی هسته ای حق مسلم ماست» وارد ادبیات مردم استقبال کننده از احمدی نژاد در سفرهای استانی شد.

در این برهه زمانی پیشنهاد روسیه نیز جالب بود. روسیه به مانند همیشه با گل آلود شدن روابط ایران و غرب، به میان دعوا آمد و پیشنهاد غنی سازی در خاک خود را مطرح کرد اما باز هم جواب ایران منفی بود. احمدی نژاد گفت: غنی سازی ایران بومی است و باید در خاک ایران صورت پذیرد. این پاسخ منفی ایران، بر روسیه گران آمد و پوتین به جمع کشورهای غربی پیوست و 1+5 شکل گرفت.

4- بهار 85 با یک خبر خوش هسته ای شروع شد. احمدی نژاد در سفر استانی خراسان رضوی و در جوار حرم امام رضا(ع) گفت: ایران به چرخه غنی سازی اورانیوم در تأسیسات هسته ای نطنز دست یافته است و این اولین دستاورد مقاومت است.

کمترین نتیجه اعلام این موفقیت کم نظیر، بسته جدید پیشنهادی 1+5 بود؛ حواشی این بسته که هیچ گاه محتوایش فاش نشد، تمام فضای خبری تابستان 85 را به خود اختصاص داد.

پس از چندبار تعویق، همانگونه که احمدی نژاد وعده داده بود، در اول شهریور 85، علی لاریجانی سفرای انگلیس، فرانسه، چین، آلمان، روسیه و سوییس (به نمایندگی از آمریکا) را به حضور پذیرفت و پاسخ ترکیبی و تفصیلی ایران به بسته پیشنهادی آنها را ارائه داد؛ پاسخی که به مذاق آنها خوش نیامد و بحث در شورای امنیت جدی شد.

در تابستان85 همه به این حرف رئیس جمهور رسیدند که خواسته اول و آخر غرب تعطیلی تمام فعالیت های هسته ای ایران است که در قالب تعلیق مدت دار مطرح می شود. در واقع آنچه غرب به عنوان پیش شرط مذاکره مطرح می کرد، همان خواسته نهایی اش بود.

همچنین در همین تابستان داغ بود که شورای امنیت مفتضح ترین قطعنامه تاریخ این سازمان بین المللی را صادر کرد؛ در حالی که کشور لبنان در زیر آتش رژیم صهیونیستی قرار داشت و آمریکا پی در پی قطع نامه های درخواست آتش بس را وتو می کرد، این شورا با اجماع، قطعنامه ای غیرالزام آور برای تعلیق فعالیت های هسته ای علیه ایران صادر کرد و یک برای این مساله به ایران اولتیماتوم داد!

5- در پاییز 85 و با فراگیر شدن خواسته ملی «انرژی هسته ای حق مسلم ماست» در سراسر کشور ایران و به تبع آن مقاومت دولت نهم، آمریکا و همانگونه که سفیر آلمان در گفتگوی ویژه خبری شبکه 2 به مردم ایران گفت: «من نمی خواهم شمار را فریب بدهم! ما خواستار تعلیق همیشگی فعالیت های هسته ای ایران هستیم!»، اما یک قدم عقب نشستند.

تعلیق مدت دار و در زمان مذاکرات ایران و غرب، خواسته جدید سولانا از لاریجانی بود. پاسخ منفی ایران را بار دیگر احمدی نژاد در یکی از سفرهای استانی داد: «حتی یک روز هم تعلیق نمی کنیم.»

در این میان برخی یک پیشنهاد عجیب مطرح کردند: شما تظاهر به تعلیق کنید! یعنی اعلام کنید تعلیق انجام شده اما در عمل فعالیت های هسته ای را ادامه دهید! احمدی نژاد این حیله را هم در یکی دیگر از سفرهای استانی اش رسوا کرد.

و این چنین بود که شورای امنیت به رهبری آمریکا، دومین قطعنامه را صادر کرد. در قطعنامه 1737 که در آخرین روز کاری سال 2006 میلادی صادر شد، از ایران خواسته شد که فعالیت های هسته ای را تعطیل کند و صنایع هسته ای و موشکی ایران شامل تحریم غرب شد.

این قطعنامه بی خاصیت حتی اعتراض آمریکایی های تندرو همچون جان بولتون را نیز در پی داشت اما در ایران احمدی نژاد قطعنامه 1734 را کاغذپاره خواند و از عزم ایران بر ادامه مقاومت خبر داد.

6- احمدی نژاد در اهواز تنها خاصیت 1737 را فرصتی برای مرعوبین خواند تا در صفوف ملت خلل ایجاد کنند. پیش بینی احمدی نژاد در اولین روزهای زمستان سرد 85 تحقق یافت. برخی عناصر سیاسی داخلی که گمان می بردند می توانند  با تغییر کلی فضای سیاسی بهاری آغاز کنند، هجمه ای سخت و عظیم به مواضع هسته ای دولت نهم وارد کردند.

مدیرمسئول روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: «رئیس جمهور برای سرپوش نهادن به برخی کاستی‌های دولت، مساله هسته‌ای را چنان برجسته می‌سازد که اشکالات دولت دیده نشود.»

سرمقاله نویس روزنامه جمهوری اسلامی در این باره خطاب به دکتر احمدی نژاد نوشت: «اگر به ذهن مردم متبادر شود که دولت برای انحراف ایجادکردن در مطالبات آنان، مسأله هسته‌ای را برجسته می‌کند، عملا شما پشتوانه ملی را در پی‌گیری هسته‌ای از دست خواهید داد.»

یک روز بعد ، سرمقاله روزنامه همشهری به مدیرمسئولی حسین انتظامی، مواضع رئیس جمهور را «دیپلماسی سخنرانی‌های داغ» خواند که هیچ دستآوردی جز سوء ظن غربی ها به ایران(!) و 2 قطعنامه علیه ایران نداشته است.

اما صریحتر از نوشته های این دو روزنامه نگار مدعی اصولگرایی، اظهارات مارگارت بکت وزیر خارجه وقت انگلیس بود که در مقاله ای در اورشلیم پست چاپ رژیم صهیونیستی نوشت: بر خلاف آنچه احمدی نژاد، رییس جمهوری ایران، می گوید این تصمیم گیری توطئه قدرت های زورگو نیست تا ایران را از انرژی هسته ای محروم کنند.

وزیرخارجه انگلیس در بخشی دیگر از مقاله اش نوشت: رژیم ایران می خواهد غنی سازی هسته ای را مشابه نبرد دکتر مصدق در سال ۱۹۵۳ برای ملی شدن نفت وانمود کند. جالب آنکه رژیم ایران حتی اسم یک خیابان را به نام مصدق نام گذاری نکرده و در عوض ترجیح داده یکی از خیابانان تهران را به نام خالد اسلامبولی، قاتل انور سادات، رییس جمهوری پیشین مصر، نامگذاری کند. دولت ایران برخلاف مصدق از منافع ملی دفاع نمی کند(!) بلکه به شهروندان این کشور خیانت می کند. سرمایه ها، ایران را ترک می کنند و بورس تهران پس از روی کار آمدن احمدی نژاد یک سوم ارزش خود را از دست داده است.

در این میان نومحافظه کاران آمریکایی هم بیکار ننشستند. فاکس نیوز در ویژه برنامه ای احمدی نژاد را خطرناکترین مرد زمین خواند! یکی از نومحافظه کاران نیز گفت: اگر ایران را 3 سال پیش بمباران می کردیم، اکنون احمدی نژاد سر کار نمی آمد!

همصدا با این نواها، محسن رضایی نیز در گفتگوی ویژه خبری شبکه 2 از حمله آمریکا به ایران ظرف یک ماه آینده خبر داد!

در این میان هاشمی رفسنجانی نیز در خطبه های نمازجمعه، طرفین (ایران و غرب) را به تعادل دعوت می کرد!

گزارشگر گاردین پس از یکی نماز جمعه های رفسنجانی این گونه نوشت: هاشمی رفسنجانی، که سیاستمداری عملگراست، از جمله منتقدان صریح اللهجه لفاظی های ضد غربی رییس جمهوری بوده و از اتخاذ رویکردی مصالحه آمیز در مساله هسته ای حمایت کرده است در حالیکه سایر رهبران عملگرای جمهوری اسلامی ادعا می کنند که سخنان تحریک آمیز آقای احمدی نژاد، از جمله اینکه ایران غنی سازی اورانیوم را حتی برای یک روز متوقف نخواهد کرد، مانع از دستیابی به هرنوع تفاهمی در ماجرای هسته ای شد.

خواسته تمام این افراد را حسین موسویان به طرز ناشیانه ای در گفتگو با فایننشال تایمز فاش کرد: ایران چاره ای جز پذیرفتن قطعنامه ماه گذشته شورای امنیت سازمان ملل که ضمن تحریم ایران، مهلتی 2 ماهه برای توقف تقریبا کامل فعالیت های هسته ای به تهران داده شده است، ندارد.

البته فایننشال تایمز دلیل این اظهارات صادقانه! موسویان را این گونه ارزیابی می کند: احمدی نژاد پرونده هسته ای ایران را به یک مساله ای حیثیتی برای ایرانیان تبدیل کرده است و در صورتی که بتوان او را در این مساله شکست داد، می توان بر روی براندازی اش شرط بندی کرد.

با این همه پاسخ احمدی نژاد یک جمله تاریخی بود: « ما ترمز و دنده عقب قطار هسته ای را مدت هاست که دور انداخته ایم...»

رهبر حکیم انقلاب هم با این جمله که مسئولین نظام حق چشم پوشی از حق مسلم مردم ایران در مساله هسته ای را ندارند، حجت را بر همه تمام کردند.

پس از این دو موضع گیری صریح و سفر بی حاصل لاریجانی به مونیخ و مذاکره با وزیر خارجه آلمان، البرادعی، رومانو پرودی (نخست وزیر ایتالیا) و رئیس جمهور سوئیس، غرب به دنبال قطعنامه سوم رفت. این بار 1+5 به سرعت به تفاهم رسید و در روزهای آغازین بهار 86 قطعنامه 1747 علیه ایران صادر شد.

7- در تمام روزهای سال 85 برخلاف روزهای کسل کننده 82-84، عملیات تحقیق و توسعه در تاسیسات هسته ای ایران ادامه داشت.

قطعنامه های 1737 و 1747 هرچند تمامی صنایع نظامی و هسته ای ایران را تحریم کرده بود، اما تمامی ناظران بین المللی می دانستند این تحریم ها بی فایده و اثر است. چرا که ایران از همان ابتدای انقلاب و حتی در بحبوحه جنگ تحمیلی تحریم نظامی بود! همچنین توانمندی هسته ای ایران بومی بود و ضمناً اگر نیازی به خرید قطعات بود، این قطعات از بازار غیررسمی خریداری می شد!

در 20 فروردین 1386، رئیس جمهور برای دومین بار سران نظام را به نطنز فراخواند تا خبر خوش هسته ای دوم را اعلام کند: ایران به غنی سازی صنعتی دست یافته است.

در نطنز بود که احمدی نژاد برای اولین بار مسئله هسته ای را رو به پایان خواند.

فردای آن روز اروپا و امریکا و رسانه های وابسته به آنان در ایران و جهان، این دستاورد را نادیده گرفتند و به چشم تردید به آن نگریستند. آنها می نوشتند: اعلام خبر خوش هسته ای بلوفی از سوی احمدی نژاد برای پیشبرد برنامه هایش است. سخنگوی وزارت خارجه آمریکا هم این گفته را تایید کرد، اما گزارش البرادعی مبنی بر راه اندازی هزاران دستگاه سانتریفیوژ در نطنز این کید را نیز نقش بر آب کرد.

8- یکی از مهمترین اتفاقات درمسیر ماجرای هسته ایران، بازداشت امنیتی حسین موسویان، سخنگوی تیم سابق هسته ای و معاون بین الملل حسن روحانی در شورای عالی امنیت ملی80-84 و مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام 84-86 بود.